1. Nashville

Blondynka po cichu otworzyła drzwi do swojego domu i niepewnie weszła do środka. Starała się narobić jak najmniej hałasu, jednak zbyt duża ilość alkoholu w jej krwi znacznie to utrudniała. Ściągnęła z nóg ubłocone buty podpierając się o ścianę, a następnie udała się powolnym krokiem na górę do swojego pokoju. Kiedy udało jej się pokonać schody, na drodze stanęła kolejna przeszkoda. Ojciec Abigail stał oparty o drzwi prowadzące do jego sypialni. Dziewczyna miała wrażenie, jakby w sekundę całkowicie wytrzeźwiała, a serce podeszło jej do gardła.

-Ile wypiłaś? – Powiedział mężczyzna ostrym tonem. – Wiesz dobrze, że mam alkomat, więc nie próbuj kłamać.

-Mam już osiemnaście lat, w Europie byłoby to legalne. – Odpowiedziała blondynka wypinając pierś do przodu, chcąc tym samym pokazać ojcu, że nie zamierza czuć się niczemu winna.

-Ale nie jesteśmy w Europie, więc odpowiedz mi na zadane wcześniej pytanie. – Skwitował mężczyzna, na co mina Abigail zrzedła.

-Przepraszam – mruknęła pod nosem i zacisnęła dłonie w pięści. Nienawidziła być kontrolowana, a wtedy właśnie tak się czuła. Do końca wakacji pozostał już mniej niż tydzień, a do tego na następny dzień miała przeprowadzić się ze słonecznego Los Angeles, do Nashville, które kojarzyło jej się z najgorszym. Mimo, że minął już rok to doskonale pamiętała poprzednie wakacje, podczas których została wykorzystana i całkowicie rozbita na kawałki. Chociaż Abigail nie była osobą, dla której znalezienie sobie idealnej miłości było głównym celem w życiu i uważała, że nastolatkowie tak naprawdę tylko udają zakochanych, to mimo wszystko nie mogła przezwyciężyć niektórych uczuć. Wprawdzie po dość dramatycznym rozstaniu się z Chadem nie płakała całe dnie w poduszkę, ale dotknęło ją to, w jaki sposób ich na pozór idealny związek się zakończył.

Gdyby nie całe zajście z Chadem, Abigail nie przeżywałaby aż tak mocno wyprowadzki. Jej rodzice rozstali się kilka miesięcy po narodzinach młodszego brata dziewczyny – rodzeństwo zostało z ojcem, matka przeprowadziła się do Nashville w poszukiwaniu „lepszego życia”. Abigail łączyły z nią dobre stosunki, każde wakacje spędzały razem, urządzały długie wycieczki i co sobotę chodziły na zakupy. Do tego Liz, bo tak na imię miała kobieta, zaraziła swoją córkę pasją do muzyki. Nie ma co się dziwić, Nashville było muzyczną stolicą kraju. W centrum aż roiło się do ludzi z kowbojskimi kapeluszami na głowach i gitarami zawieszonymi na plecach, którzy mieli nadzieję na zrobienie kariery. Jedną z takich osób była Ruby, która nakłoniła rodziców na przeprowadzkę do tego miasta kilka dni przed swoimi piętnastymi urodzinami. Rudowłosa była jedną z nielicznych osób z tamtej okolicy, które Abigail lubiła. W Los Angeles miała tak wielu znajomych, że problem byłoby ich zliczyć i chociaż tak naprawdę większość z nich byli to potocznie zwani „kumple na imprezy” to blondynce jak najbardziej układ ten pasował. Oczywiście miała swoje najbliższe przyjaciółki, które znała od dziecka i na myśl o tym, że będą dzielone od siebie o setki kilometrów, krajało jej się serce.

David, ojciec dziewczyny, dostał awans i miał praktycznie większość czasu spędzać na delegacjach w różnych częściach świata, dlatego wspólnie z Liz ustalili, że Abigail i jej młodszy o dwa lata brat Austin zamieszkają z matką i tam ukończą szkołę średnią. Austin przeżywał to tak bardzo, że po usłyszeniu wiadomości o przeprowadzce, przez kilka następnych dni siedział w pokoju lub znikał gdzieś ze znajomymi nie odzywając się ani do ojca, ani do siostry. Abigail, mimo, że ta informacja również nią wstrząsnęła, szybko pogodziła się z faktem, że musi pożegnać Los Angeles. Blondynka nigdy nie miała problemów z zawieraniem znajomości, to ona zawsze wyciągała rękę do nowopoznanych osób jako pierwsza. W Nashville oprócz Ruby i Chada znała jeszcze kilka innych osób, ale oni przyprawiali ją o mdłości. Obleśni chłopcy noszący dzwony i dziewczyny poubierane w sukienki jakby wyrwane z lat osiemdziesiątych. Jednak, jak mówiła Ruby, nastolatkowie mieszkający bliżej centrum lub w bardziej „cywilizowanych” dzielnicach miasta byli już całkowicie normalni, urządzali piątkowe imprezy, upijali się do nieprzytomności i brali ekstazy przy każdej nadarzającej się okazji.

Po krótkiej sprzeczce z ojcem, Abigail mogła w końcu w spokoju położyć się do łóżka i zasnąć po dość męczącym dniu. Odpłynęła w mgnieniu oka nie zważając na to, że nie zdjęła z siebie ubrań przesiąkniętych potem oraz zapachem alkoholu i papierosów. Nie był to pierwszy raz, kiedy kładła się spać w takim stanie. Jeszcze rok temu po każdej imprezie starała się doprowadzić siebie samą do porządku przed położeniem się do łóżka, jednak z czasem przestało mieć to dla mniej znaczenie. Ojciec doskonale wiedział, że córka wraca do domu pijana, ale zdawał sobie również sprawę z tego, że nie może jej wiecznie trzymać pod kloszem. Sam, gdy był młody lubił sobie zabalować i chociaż czasami przeraźliwie bał się o Abigail i wykłócał się z nią o wieczorne wyjścia, to przeważnie jej ustępował. „Młodość się musi wyszaleć” tak starał się tłumaczyć przed sobą zachowanie córki. Austin był za to nieco innym typem nastolatka. Wprawdzie też lubił wyjść sobie na imprezę, ale w przeciwieństwie do swojej siostry brzydził się jakimikolwiek używkami ze względu na jego zamiłowanie do sportu. Od wielu lat trenował pływanie, tenisa oraz koszykówkę, a teraz, w momencie przeprowadzki, wszystko to musiał rzucić. Wiedział, że w Nashville też znajdują się różnorakie kluby sportowe, ale w końcu tu nie chodziło tylko o sam fakt uprawiania sportu. Był zmuszony pozostawić swoją drużynę pływacką, której kapitanem był od zeszłego lata, oraz szkolną reprezentację koszykówki, która właśnie dostała się na zawody międzystanowe. Jednak zdawał sobie sprawę z tego, że chociażby błagał któregoś z rodziców na kolanach, to i tak musi opuścić ukochane Los Angeles.

~*~

Słońce dopiero zaczęło wschodzić, kiedy blondynka podniosła się z łóżka. Ku swojemu zaskoczeniu, oprócz tego, że śmiertelnie chciało jej się spać, to czuła się nadzwyczaj dobrze. Zero bólu głowy, zero uczucia suchości w jamie ustnej, czy mdłości. Uśmiechnęła się sama do siebie i zeszła po schodach do salonu. Austin razem z ojcem oglądali telewizję śniadaniową i zajadali się tostami krusząc na kanapę i podłogę.

-Nie zaszkodziłoby wam, gdybyście raz zjedli przy stole. – Powiedziała oschle blondynka wchodząc do kuchni. Praktycznie od zawsze była jedyną osobą płci żeńskiej w tym domu, więc jak na kobietę przystało to ona zajmowała się większością obowiązków domowych. Oczywiście brat i ojciec również jej pomagali, ale zdarzało się, że musiała ich o to dosłownie błagać. Czasami zdawało jej się, że rozumie, czemu Liz odeszła od jej ojca. David był zadbanym, miłym facetem, jednak kandydat na życiowego partnera był z niego marny. Od czasu rozwodu z Liz przez jego życie przewinęły się jedynie dwie kobiety, o których był zmuszony szybko zapomnieć. Abigail irytował fakt, iż ojciec jest singlem, ponieważ bywał bardzo dziecinny – oglądał mecze do późna w nocy, balował z kolegami w różnorakich kasynach, a gdyby w końcu kogoś sobie znalazł, to może cokolwiek uległoby zmianie.

Blondynka wyciągnęła z chlebaka rogala, przekroiła go na pół i posmarowała grubo masłem i dżemem. Zjadła wszystko nad zlewem i otrzepała dłonie z okruszków. Za dwie godziny mieli być już na lotnisku, a póki co, czuła się, jakby miała spędzić cały dzień w domu.

Wszystkie rzeczy spakowała dwa dni wcześniej, poprzez wieczorną imprezę pożegnała się ze wszystkimi znajomymi, więc zostało jej już tylko uporządkowanie pokoju. Dom miał być wynajmowany przez dwójkę studentów, co, jak twierdziła Abigail, było dość ryzykowne, jednak nie wykłócała się o to z Davidem. W Nashville również miała swój własny pokój, który od kiedy dziewczyna miała dziesięć lat pozostał niezmieniony. Białe, drewniane meble, różowe ściany na których porozwieszane były plakaty jej ulubionych zespołów i wykonawców country, duże łóżko, biurko, na którym panował wieczny nieład oraz szafa z lustrem po wewnętrznej stronie. Chociaż wiele razy planowała całkowitą przemianę pokoju, to nigdy nie miała dość serca, by się do tego zabrać. W końcu to w tym pokoju pierwszy raz całowała się chłopakiem w wieku trzynastu lat, pierwszy raz zagrała na gitarze, napisała piosenkę o jej „niezwykłym uczuciu” do dużo starszego chłopaka, którego poznała kiedyś w Los Angeles, z której do dzisiaj śmieje się razem z Ruby.

-Abbie, widziałaś gdzieś moje fioletowe bokserki? – Austin stanął w progu kuchni, a w jego oczach malowało się przerażenie.

-Pewnie, są gdzieś pomiędzy moimi stanikami – zaśmiała się z brata blondynka, a zdenerwowany chłopak na jej słowa opuścił pomieszczenie. Po chwili jednak wrócił do środka. Abigail westchnęła cicho. – Łazienka, za koszem na śmieci.

-Dzięki! – Rzucił szesnastolatek ponownie wychodząc z kuchni. Chwilę później dało się słyszeć, jak w szybkim tempie wbiega na górę po schodach. Austin, jak i jego kumple, byli jednymi z tych, których Abigail starała się unikać. Nie chodziło tu tylko o to, jak się ubierają, ale głównie o to, jak się zachowują. Ilość potu na koszulce po treningu, metka na bokserkach, oraz liczba znajomych na facebooku były dla nich priorytetem w życiu oraz miernikiem fajności danej osoby. Wbrew pozorom nie chodziło im o dziewczyny, jednak każdy lubił znaleźć sobie kogoś, z kim będzie mógł ustawić status „w związku” lub przynajmniej spędzić jedną noc. Gdyby nie fakt, że Austin to brat Abigail i oboje znali się na wylot, to dziewczyna uznałaby go za zwyczajnego dupka, który chce zaszpanować swoim nowym zegarkiem, lub, nie daj Boże, kolczykami. Jednak, tak jak każdy inny chłopak, Austin miał drugą twarz, o której istnieniu wiedzieli tylko nieliczni i oczywiście Abbie była jedną z tych osób.

~*~

Chłopak zmierzył wzrokiem od góry do dołu dziewczynę przechodzącą obok niego. Brunetka wyglądała dzisiaj wyjątkowo zjawiskowo – włosy idealnie wyprostowane, obcisła bluzka z dekoltem podkreślającym wszystko to, co trzeba oraz krótkie dżinsowe spodenki, które dosłownie można by nosić zamiast bielizny. Czując na sobie spojrzenie Justina, dziewczyna odwróciła się zarzucając długie włosy na plecy.

-Nie przywitasz się? – Zapytał brunet uśmiechając się słodko do dziewczyny, przez co po jej plecach przeszły ciarki. – Chyba nie jesteś zła za wczoraj? – Zmartwił się Justin, ponieważ dopiero w tamtym momencie przypomniał sobie, że zeszłej nocy został przyłapany na tym, jak zabawiał się z inną dziewczyną.

Jessica wzruszyła ramionami i ignorując chłopaka kontynuowała marsz w stronę swojej ulubionej kawiarni, w której była umówiona z przyjaciółkami. Justin odprowadził brunetkę wzrokiem i westchnął cicho zdając sobie sprawę z tego, że właśnie zakończył się kolejny z jego krótkotrwałych związków. Jednak nie była to jego wina. Nie umiał wiązać się na dłużej z żadną osobą, po miesiącu czuł się znudzony, chciał czegoś nowego. Każda z jego następnych dziewczyn okazywała się taka sama jak poprzednia, co również było czymś, z czym nie umiał sobie poradzić. Nie kręciły go kobiety, które są tymi „zwyczajnymi” i chociaż być może właśnie wśród nich znalazłby swoją drugą połówkę, to nie zaprzątał sobie czasu szukaniem. Żył chwilą, tak jak każdy nastolatek w jego wieku. Na miłość przyjdzie czas, póki co baw się i korzystaj z życia – te słowa często powtarzał sobie w głowie, podobnie jak jego przyjaciele znajdujący się w bardzo podobnej sytuacji huśtawki emocjonalnej.

Kiedy brunet dostrzegł w końcu swoją przyjaciółkę nadchodzącą z oddali mimowolnie się uśmiechnął. Ruby była jedną z najbardziej pozytywnych osób, jaką kiedykolwiek było mu dane poznać. Na samą myśl o tym, że jeszcze dwa lata temu byli parą, chciało mu się śmiać. Nie dlatego, że Ruby była brzydką, lub złą dziewczyną, tylko raczej dlatego, że gdyby teraz ze sobą chodzili, czułby się, jakby umawiał się ze swoją własną siostrą.

-Cześć – powiedziała uradowana rudowłosa dziewczyna przytulając się do chłopaka na powitanie. Justin odwzajemnił uścisk i uśmiechnął się do przyjaciółki. – Gotowy? – Zapytała ściskając mocniej swoją gitarę w ręce.

-Jak najbardziej – odpowiedział brunet i razem z Ruby weszli do środka studia nagraniowego. Było to tylko kolejne przesłuchanie, na które zgodził się iść razem z dziewczyną. Wiedział, ile to dla niej znaczy, więc za każdym razem rezygnował z zaplanowanych zajęć byleby pokibicować przyjaciółce i dodać jej otuchy. Tym razem trzy wybrane osoby miały zagrać na świątecznym koncercie w grudniu. Czemu chciano wybrać je tak wcześnie? To było Nashville, stolica muzyki, tutaj wszystko musiało być idealnie dopracowane, nikt nie mógł zawieść. Justin sam nie mieszał się w sprawy rynku muzycznego, nie grał na żadnym instrumencie, nie śpiewał, do tego nie słuchał country, jak większość osób w okolicy. Oczywiście nie on jedyny tak znacznie różnił się od innych. Wystarczyło przyjrzeć się jego najlepszym przyjaciołom – Liamowi oraz Robertowi, którzy byli niemal tacy sami jak Justin. Kręciły ich dziewczyny w krótkich spódniczkach z idealnymi nogami, piątkowe imprezy, alkohol oraz samochody. To, że wszyscy w trójkę mieszkali w amerykańskiej „stolicy muzyki” było po prostu zwykłym nieporozumieniem.